5de dag Kanchanaburi

Ik ‘zie’ jullie schrikken van dit verslag hihi. Er was ook zoveel gebeurd dat ik het zoveel mogelijk op papier heb gezet, vooral voor later om eens terug te lezen. Dus hier komt het….

Een vervelende nacht voor mij. Ik heb toch, denk ik, iets verkeerds gegeten bij de Chinees. Behoorlijke maag-, buik- en darmklachten. In de nacht maar een maagtabletje en paracetamols geslikt en vanaf vanmorgen tabletjes voor de darmen geslikt. Ben de dag doorgekomen gelukkig. Ruud wou het afzeggen maar ik ben een ‘die-hard’. Je kan dit niet meer overdoen dus…
Nou, onze dag begon vroeg. Om half zeven opgestaan, ontbijt gegeten en om 8.00 uur opgehaald door een busje. Daar zaten al een gezin met 3 jonge kinderen Belgisch/Frans, een Japanees meisje en een hollands stelletje. Lekker een klein groepje. We moesten eerst een uur rijden om naar de Erwan Waterfall te gaan. Dat zijn 7 levels watervallen. We kwamen daaraan en spraken af dat we om 11.45 uur weer daar kwamen want dan stond onze lunch klaar, nasi en fruit met water. We werden bij level 1 gebracht en de gids, een aardig meisje, nam verder afscheid en zou op ons wachten beneden met onze lunch. De eerste foto was level 1 waterval. Er werd ons wel geadviseerd om niet verder te gaan dan level 4 of 5. Want dan werd het steeds moeilijker begaanbaar en duurde het ook langer voordat je bij de andere level zou komen. Dat was inderdaad dus zo. Je loopt in het oerwoud dus er was veel steen, wortels van bomen en alles was ongelijk. Door de regen was het ook op plaatsen modderig dus slipperig. We hadden gelukkig onze waterschoenen aan want met slippers was het een gevaarlijke en vieze klus. Dat zagen we ook wel aan de mensen die wel slippers droegen. Onderweg kwam je ook nog andere watervallen tegen tussen de levels door. Je kon er zwemmen maar er waren best wel grote vissen en daar houden wij niet van, hihi. Ze zeiden ook dat de vissen aan je gingen zitten en dat dan een soort Dr. Fish voelde. Het was een massage. Nou, kleine visjes vind ik niet zo erg, maar vissen zo groot als een, zeg maar, makreel. Neh, dat doen we niet. We kwamen op level 2 en daar stonden 2 meisjes en een jongen. Ze waren in het water gezwommen en onder de waterval gaan staan. De jongen ging weer naar de kant om foto’s van de meisjes te maken. Wij stonden een beetje te kijken en in het ondiepe water te staan en om ons heen te kijken. Op een gegeven moment keek ik naar de meisjes. Een meisje was al het water ingesprongen vanaf een grote rots en het andere meisje stond op het punt ook te springen. Ze verzette haar voet en gleed er vanaf. Zo met haar lichaam en gezicht tegen de rots aan. Ik schrok me rot en toen het meisje bovenkwam had ze een behoorlijke snee bij haar oog. Het andere meisje en de jongen zwommen naar haar toe en je zag dat het niet zo lekker ging met haar. Haar hele gezicht zat al onder het bloed en ruud haalde er hulp bij. Het arme kind kwam helemaal shakend en trillend uit het water met haar ogen dicht. Haar zijkant zag er ook blauw en geschaafd uit. Dat was dus het einde van hun avontuur bij Erawan Waterfalls. We vinden het wel jammer dat je dan niet weet hoe het is afgelopen. Laten we maar hopen dat ze alleen een dik blauw oog heeft en nog wat aan haar vakantie heeft. Na dit gezien te hebben, zijn we nog voorzichtiger gaan lopen. Level 3 werd ook al moeilijker om bij te komen. Wel een mooi gezicht hoor. Onderweg hadden we nog een mooi plekje gevonden met een waterval. Mariska zie je daar zitten en tussen de lianen in het water. Onderweg naar level 4, dus steeds moeilijker en gladder door de modder. Je kan je ook haast nergens aan vast houden. Ruud gleed ook nog weg maar er waren ook behulpzame mensen om ons heen, net zoals wij ook weer anderen hielpen. Onderweg waren we ook nog een leuke Hollandse vrouw met haar zoon tegengekomen en daar liepen we een hele tijd samen mee. Tijdens een behoorlijke moeilijk stuk waar meerdere mensen en wij tegelijk liepen en gleden kwam er opeens een jongen rennend langs ons. Waarschijnlijk vond hij dat we te langzaam liepen. Maar het had maar een haartje gescheeld of die jongen was naar beneden gestort, en het was heel erg hoog op dat punt. Die idioot had onze dag behoorlijk kunnen verpesten, hij met de dood en wij met een schokkende ervaring. Gelukkig is het wel goed gegaan en hij zal zelf ook wel behoorlijk geschrokken zijn maar rende gauw door. Naar level 5 werd het nog moeilijker en we hebben het afgebroken. Het was te gevaarlijk en te glad. De vrouw met haar zoon gaven het ook op zoals meerderen. We moesten trouwens ook nog op tijd beneden zijn en waren al een behoorlijk eind weg. Naar beneden ging het wel wat beter. Je wist al behoorlijk wat plekken waar je voorzichtiger moest zijn. Om 11.50 uur kwamen we eindelijk aan. Maar 5 minuutjes te laat. Het eten stond al te wachten op ons en het was lekker. Weer het busje ingegaan en onderweg naar Hellfire Pass. Was wel weer een lange rit van 45 minuten. Dat was echt een behoorlijke ervaring zeg. We kregen een koptelefoon mee, gelukkig in het Nederlands vooral voor Mariska. Op verschillende punten stond dan dat je knop 1, 2 enz. moest indrukken om het verhaal te horen wat daar dan afspeelden. Je ziet Mariska over een pad met steentjes lopen. Daar hebben de krijgsgevangenen (inderdaad ook Nederlanders) het pad gemaakt, een pad gemaakt door de rotsen heen en de brug gemaakt. Deze mensen hebben echt een verschrikkelijke tijd meegemaakt. Meer dan 100.000 mensen zijn daar gestorven door ondervoeding, mishandelingen en vreselijke ziektes zoals Malaria, difteri, beri-beri enz. Vooral door voedselvergiftigingen en door de mishandelingen waar de wonden van gingen infecteren. Het verhaal werd zo mooi en goed verteld. Vooral Mariska en ik waren er helemaal stil van en rilden vaak van de verhalen die je hoorden. Ik dacht eerst, zou wel saai zijn. Maar het tegendeel is waar. Zo indrukwekkend hadden we niet verwacht. Door naar de Krasae Cave/Death Railway. We kwamen bij een heel klein stationnetje waar we eerst een stukje over het spoor liepen. Er waren 2 sets railsporen en de middelste was het origineel van de 2de wereldoorlog.We kwamen bij een grot waar ze toen een soort hospitaal hadden voor de mensen die gewond of ziek waren geworden op het moment dat er gebouwd werd. Er is na de oorlog een grote boeddha neergezet als herdenking voor deze mensen die het leven lieten (zie foto). Op het station kwam er een oude trein aan waar we in gingen. Je ziet waar Mariska zit hoe oud de trein was en gingen over de River Kwai Bridge over de het spoor Death Railway wat dus gebouwd was door de vele krijgsgevangenen. Er zijn nog meer verhalen over te vertellen maar dan wordt het wel een heel erg lang verslag. Ik hoop dat jullie beetje voelen hoe het daar geweest is. In 20 maanden hebben ze de brug en spoor gemaakt. Om 17.00 uur waren we weer thuis. Meteen gaan douchen, want wat hebben we gezweet in het oerwoud van warmte en spanning om maar niet te vallen. Met mij gaat het wel wat beter. Het rommelt nog wat maar hé, we moeten doorgaan en dat gaat ook wel lukken hoor. Hebben in het hotel wat gegeten, koffers ingepakt zover mogelijk en morgenochtend worden we om 6.00 uur opgehaald met een taxi. Het hotel geeft ons een ontbijtpakketje mee. We vertelden de man bij het ontbijt dat we vroeg weggingen en of er dan iemand was om uit te checken. Een overbodige vraag natuurlijk maar daardoor vroeg de man of ze een ontbijtpakket voor ons klaar moesten maken. Erg netjes van ze he terwijl het ontbijt pas om 6.30 uur begint. Het weer bij ons een bewolkt en af en toe zon maar wel warm. Maar als we toch steeds wat doen is het wel lekker dat de zon er niet steeds is want dan wordt het echt heet.

Bij jullie is het ook behoorlijk heet he. Dus ook zweten in ons kikkerlandje.
Karin, het was best een positieve uitslag he. Sterkte met je volgende kuur xxxjes.
Christel, als we het tegenkomen nemen we ook voor jou mee hoor.
Dees, was het gelukt met het eten vandaag? Wil je even checken of omi ook mijn verhaaltjes kan vinden en leest. Ik heb het idee dat ze niet weet hoe ze het moet vinden want ze heeft nog geen 1 keer gereageerd. En doordat ik elke dag een verhaal schrijf bel ik niet naar Nederland. Of heb je haar al gesproken?
Morgen zal er niet veel te vertellen zijn. Eerst 2 ½ uur in een taxi naar het treinstation en dan ca. 11 uur in de trein richting Chang Mai. Ik denk niet dat we echt wat gaan meemaken behalve de omgeving zien. Maar met dit verslag kunnen jullie wel 2 dagen teren toch?