Jamaica

Jamaica was vandaag aan de beurt en daarmee ook onze laatste onderneming qua tours. We gingen vandaag met een zipp-line en River tubing combo. Nadat we hadden ontbeten gingen we om 9.00 uur aan land. We moesten om 10.15 uur verzamelen, dus konden even rondkijken. Achja, wat je rondkijken noemt. De souvenierwinkels en kraampjes waren er met natuurlijk vooral de reaggae-kleuren en Bob Marley. We hebben maar een klein stukje buiten het terrein gelopen maar werden door de een na de andere gids aangehouden. Echt 2 stappen en de volgende sprak je aan. We werden uiteraard steeds weer gevraagd waar we vandaan kwamen, daar begint het praatje mee. Ze waren wel enthousiast over ons land want ze konden onze voetballers maar al te goed. We moesten ze helaas allemaal teleurstellen want we hadden onze tour al geboekt via Carnival. Als we achteraf hadden geweten dat wat we nu per persoon hebben betaald, daar voor 3 personen konden krijgen, hadden we wel even nagedacht. Alleen is het wel een fijne gedachte dat je per bus heen en terug gebracht werd via de Cruise-organisatie en je bent met een hele groep. Toen we konden instappen met het busje gingen we eerst via een hobbelige, vol met gaten, of steentjesweg naar boven voor onze eerste gedeelte. Ze rijden hier wel links, zo vreemd blijft dat, vooral omdat het allemaal zo smal was en dat er steeds aan 1 kant gestopt moest worden om de andere kant door te laten gaan door de bergen heen. Na zo’n 40 minuten gereden te hebben, helemaal door elkaar geschud, kwamen we eindelijk aan. Onderweg was wel veel armoede te zien qua huizen. Het is niet zo onderhouden als het vorige eiland (de Cayman-eilanden). Het duurde best lang voor dat onze groep aan de beurt kwam want er waren nog andere groepen bezig. Pas om 12.45 uur waren wij eindelijk aan de beurt. Toen moest iedereen nog zijn riemen om doen, om te hangen aan de lijnen en een helm op waarbij je geholpen wordt. Dat duurde weer een tijdje en toen gingen we nog een eind naar boven lopen om uiteindelijk bij het begin van de lijn te komen om naar beneden te sjeesen. Het waren 2 rubberen lijnen boven elkaar en daar werden dan twee ijzeren dingen omheen gedaan met rolletjes en nog een lijn vanuit je riemen die om je lichaam waren vastgezet. En toen schuin naar beneden. Wow, dat was wel een behoorlijke hoogte hoor. Je had natuurlijk van te voren uitleg gekregen hoe je je moest vasthouden en hoe je moest afremmen vlak bij het volgende platform waar iemand van het team je opving. De eerste keer dat ik naar beneden ging vergat ik gewoon hoe ik moest afremmen en sjeesde keihard op die man af. Ik wist het gewoon even niet meer. Hij was niet blij met mij en had zijn kin bezeerd. Nou sorry hoor, ik deed het niet expres. Later hoorde ik dat er meer mensen hetzelfde probleem hadden als ik en dat hij ook tegen hun sjacharijnig was. Wel jammer van zijn reactie want de 2 andere keren was ik meer bezig om goed af te remmen dan dat ik naar de omgeving keek. De derde keer ging perfect. Mariska ging de laatste keer ook helemaal verkeerd en botste hard tegen degene aan die haar moest opvangen, maar er was een stootkussen achter zich en ze kwamen uiteindelijk toch wel zacht tegen de boom aan. Maar deze man had er helemaal geen problemen mee dat ze niet goed afremde. Die eerste was waarschijnlijk gewoon in een slecht humeur. Ruud had problemen met de tweede boom omdat het alleen een platform was waar je vanaf moest springen. De eerste keer liep je gewoon een beetje naar beneden en gleed je vanzelf er vanaf. Dat was bij deze dus niet. Hij wilde het niet doen totdat diegene zei dat hij beter kon gaan zitten in zijn riemen, die langs je heupen en benen vastzat. Dat ging gelukkig beter en daar ging ie. Toen we eindelijk daarmee klaar waren, het was een tour van in totaal 4 en half uur en we waren al meer dan 3 uur onderweg, moesten we snel naar het busje. Voor het busje onze kleding uit, daaronder was al onze badkleding, gympen verwisseld voor slippers, en met een, gelukkig, kort ritje van zo’n 10 minuutjes, naar de rubberen banden. Gelukkig was er een bodem vastgemaakt aan de rubberen band zodat je er niet doorheen kan glijden. Het water was fris en helder maar gelukkig niet zo koud als in Turkije. Dat water was echt steenkoud en deed gewoon pijn aan je lichaam, dit water gelukkig niet. Het blijft wel water uit de bergen maar was heel goed te doen. Iedereen zat uiteindelijk in de banden en daar gingen we. Het was geen wild water maar eerder een lazy River (dus rustig water). Af en toe was er wat meer stroming dan anders. Onderweg werden er weer foto’s gemaakt. Maar…. we kregen allemaal wel een beetje de zenuwen want de boot zou om 15.00 uur stipt vertrekken werd ons duidelijk gemaakt voordat we de boot afgingen. Maar het team daar zeiden dat ze echt niet zouden vertrekken zonder ons. Nouja, wat konden we anders dan maar door te gaan. 14.15 uur zaten we nog in het water en nog een lange weg te gaan. Rond 14.30 uur begon iedereen zich wel druk te maken en het einde was nog niet in zicht. Op een gegeven moment kwamen we bij een smal stukje die ons in de rondte liet draaien naar beneden toe en waar het wel wat wild aan toeging. Ruud en ik vielen uit onze banden kopje onder, maar gelukkig was wel ca. 40% van de groep gevallen dus voelden we ons niet lullig. Ik schrok wel hoor want je gaat toch helemaal onder. Het natuurwater is in ieder geval wel zoet water, dat scheelt behoorlijk als je kopje ondergaat. Een stukje gezwommen met de band en toen kwam je in wat ondiep water en kon je je band weer in. Uiteindelijk was het 14.45 uur dat we aan het einde van de rit waren. Iedereen gauw een beetje afdrogen en een handdoek om ons heen geslagen. De mensen van de tour waren ook een beetje in paniek want nu konden ze niet rustig wachten op hun tip. Dus nerveus liepen ze door de mensen heen om ze vooral niet te vergeten. Maar dat was gelukkig voor hun niet het geval en kregen ze uiteindelijk heus wel hun tip. We hebben de foto’s die gemaakt waren niet kunnen zien maar kregen een klein briefje waarop stond dat je het op internet alsnog kan bekijken en bestellen. Ja, want wijzelf konden geen foto’s maken, niet van de zippline in de bergen en niet van de River tubing, want onze camera is niet bestendig tegen water en bij de bergen had je geen tijd om foto’s te maken. Om half vier (dus een half uur te laat) kwamen we uiteindelijk bij de pier. Gauw naar de boot gelopen. Zo grappig, er waren veel mensen aan boord die begonnen te joelen en te schreeuwen van hurry up (schiet op), lets go (we gaan kom op), walk faster (loop sneller). En dan loop je daar snel met je handdoek om, om helemaal naar achter te lopen om op de boot te komen. Al die mensen aan het dek, zoveel verdiepingen en dan naar onze groep kijken en schreeuwen. Je voelt je een beetje beschaamd en lullig maar weet ook wel dat de mensen het niet meenden. Want wat maakt het hun uit dat de boot iets later vertrekt, er is genoeg te doen aan boord. En het is ook gewoon leuk om aan boord naar het eiland te kijken. Jammer dat we niet veel gezien hebben van Jamaica zelf, buiten dat we in de band op het water een ontzettend prachtige natuur hebben gezien en toen we ook als Tarzan en Jane door de bomen slingerden. Zo mooi allemaal. Aan boord hebben we gauw iets aangetrokken want we hadden toch wel een behoorlijke honger gekregen. Ons laatste eten was om half negen en om 16.00 uur hadden we weer wat te eten genomen. Naar de hut ons weer opgefrist want er is weer zo’n avond dat je je mooi moet kleden. Nou, vindt dat eigenlijk maar niets hoor. Wij hebben niet zulke kleding als de meesten hier aan boord. Met mooie lange avondjurken, glittertasjes, hoge schoenen. Nouja, dit is Europese stijl hoor. De jongens en mannen, klein of groot, lopen dan bijna allemaal in pak met vlinderdas en overal aan boord kan je dan een fotoshoot laten maken (wat trouwens elke dag kan, papperazzi grrr). Mariska heeft toch nog een fotoshoot gedaan (is toch gratis dus ga je gang) en morgen kunnen we zien of het wat geworden is en of ze een foto wilt kopen. Na het avondeten was Mariska het zat en ging vast naar de hut, wat lezen en proberen in slaap te zijn voordat wij komen. Ze zegt dat wij snurken, pfff… ik merk en hoor er niks van. Wij gingen nog naar Venetian Palace, de theater, waar er werd opgetreden met zang en dans van de jaren 70/80. Het was een geweldige show maar we moeten wel bekennen dat we af-en-toe stiekum in slaap waren gesukkeld. Was ook wel weer een lange drukke dag. We wilden nog om 23.45 uur naar een comedian maar hebben toch maar besloten om naar de hut te gaan. Mariska slaapt al, dus van ons zal ze geen last hebben, hopen we. Anders, helaas pindakaas. Moet ze maar weer haar Ipod opzetten, maar ze zegt dat het merendeels goed gaat, hihi. Morgen is de laatste dag op zee. Hopen op mooi zonnig weer en later in de middag moeten we onze koffers al inpakken en voor de hut neerzetten om zaterdagmorgen vroeg van het schip te gaan. Dit was weer een behoorlijke verslagje van moi maar morgen zal het hoogstwaarschijnlijk een stuk korter worden. Maar je weet het maar nooit met mij, hihi.
Desiree, leuk dat jullie lasagna voor oma hebben gemaakt. Ik hoop dat het gesmaakt heeft. Ben je al een beetje gewend aan je haar anders luister je maar naar de ‘goede ‘ raad van Ronald. Ik ga nu toch wel dat geklessebes van je te missen hoor, nu ik al een paar dagen je stem niet meer heb gehoort. Ik hoop dat alle kinderen hun kaarten hebben ontvangen want heb ze allemaal persoonlijk gestuurd. In ieder geval heeft Monique haar kaartje ontvangen, dus denk ik dat de rest het ook wel heeft gekregen.
Nog bedankt allemaal voor alle reactie van de afgelopen dagen. Vinden het leuk om te zien dat jullie ons nog steeds volgen. Er komen zaterdag nog meer foto’s hoor. Ik ga vandaag nog kijken of het internet wat sneller is anders komen de foto’s van gisteren en vandaag zaterdag als we in het andere hotel zitten.
Welterusten wederom en doeidoei