Tiende dag, Gospel toer

Vandaag moesten we vroeg op pad. Om 7.45 uur gingen we de deur uit, ons laatste ontbijtje bij onze chinese bakker met de heerlijke broodjes en goede koffie, gepakt en toen de metro naar Harlem Gospel Tour van Harlem Spirituals in New York. We waren mooi op tijd en werden gesplitst qua taal. Onze taal kunnen ze natuurlijk niet dus weer de Engelse kant op. De toer gaat langs Harlem's historische punten met een zeer goede reisbegeleider. Jeetjemina, wat wist die man veel zeg van vroeger. Allemaal namen en jaartallen en de huizen waar ze vaak gewoond hebben. Ook wel bekende namen als waar Obama naar school is gegaan (verdikkie, te laat met de foto) en de huizen van George Washington e.d. We begonnen onze toer met allerlei informatie zoals ik al zei maar dat ik kan en wil ik niet allemaal gaan herhalen. We kennen vaak deze mensen niet en het is ook al zo lang geleden maar op het moment wel leuk en interessant om te horen. We kwamen langs kerken, de ene heel simpel en de ander weer zo mooi. Bij een van de mooie kerken zag je weer de armoede. Er zijn veel daklozen en armen. Hier zie je de voeten nog uitsteken uit een doos waar iemand in slaapt. De schoonmaker tikt ook nog tegen een huis van dozen gemaakt om daar de man of mensen wakker te maken. Je ziet weer typische Amerikaanse huizen. De reisleider vertelde ook nog dat je vroeger aan de aantal treden kon zien hoeveel hoeveel geld iemand had. Tijdens de toer, he, wat zie ik daar weer, ja hoor, weer onze mooie hoofdstad en geboorteplaats van de meeste van ons, Amsterdam. Blijft leuk om te zien in een ander land toch. Onderweg even uitgestapt om de bekende (nooit van gehoord) mevrouw Morris-Jumel haar huis te zien. Vroeger werden daar grote feesten gehouden met zeer veel bekende presidenten van vroeger zoals George Washington. Toen er nog paard en wagen was kon je ook daar aan zien hoeveel geld iemand had. Een koets met 2 paarden was mooi, met 4 paarden was rijk. Mevrouw Morris-Jumel had 8 paarden. Dus zij was schatrijk. Tegenover haar huis was een kleine straat met dezelfde houten huizen. Hij vertelde dat daar ook de Nederlandse hand aan gewerkt heeft. Onder was voor de bediening en de trap op voor de eigenaar. Nu kost daar 1 kamer tussen de 1500-1700 dollar per MAAND pfff. En het is nog klein ook zei hij. Verder onderweg kwamen we ook nog langs de beroemde Yankee Stadium van de New York Yankee's honkbalteam. We stopten bij The Apollo Theater waar we even uitstapten. Dit theater bestaat al sinds 1914 dus al 100 jaar. Het is gevestigd op de 125th Street en heeft gediend als springplank voor diverse grootheden uit de showbizz zoals Ella Fitzgerald tot James Brown en Stevie Wonder. Er liggen verschillende tegels voor de ingang met de beroemde namen erop. Hij is nog steeds in gebruik zoals elke woensdag de legendarische Amateur Night wedstrijden waar veel wereldsterren dus hun doorbraak hebben gemaakt. Er zijn ook nog 'gewone' optredens. Voor het theater werden we aangesproken door een ontzettend aardige jongeman die zijn CD graag wilde verkopen. Op de CD zie je zijn groep de Harlem 6. De voorste jongen in een wit t-shirt is hem zelf. Zeer vriendelijk en niet opdringend probeert hij zijn cd te promoten. Helaas gebruiken wij geen cd's meer dus bedankte hem. Hij zei: no problem en God bless you. Vroeg of ik een foto mocht maken en hij ging er speciaal voor staan. De reisleider zei dat hij hem al zo lang en vaak tegenkomt hier en altijd probeert op een vriendelijke manier zijn cd te verkopen. Weer in de bus kwamen we een mooi standbeeld van een slavin tegen. Ging erg snel dus maar weer even opgezocht op internet. Het gaat over Harriet Tubman (1822-1913), een weggelopen slaaf, heeft haar levensmissie om andere slaven te helpen bij hun bevrijding. Ze was zelf geboren in Maryland. Haar West-Afrikaanse ouders werkten als slaven op de plantage van slaveneigenaar Edward Brodess. Door de slavernij werd ze al op jonge leeftijd gescheiden van haar grote familie, vermoedelijk had ze nog acht broertjes en zusjes. Als jonge slavin verbleef 'Minty', zoals zij toen nog werd genoemd, op meerdere plantages, en werkte onder andere als kindermeisje.Toen zij twaalf jaar was ging ze dagelijks op het land werken. Tijdens één van de werkdagen liep Harriet ernstig hoofdletsel op, toen de slaveneigenaar een metalen voorwerp richting één van zijn slaven smeet en daarbij Harriet raakte. Deze gebeurtenis zorgde ervoor dat Harriet haar leven lang last had van hoofdpijn, en ook de epileptische aanvallen waarmee zij kampte hadden waarschijnlijk iets met dit voorval te maken. Na het voorval kreeg de gelovige Harriet veel dromen en visioenen, waarin ze naar eigen zeggen met God communiceerde. Ze nam deze visioenen serieus en zag ze dit als richtlijnen voor haar leven. Naar aanleiding van deze dromen was zij later bereid en vastbesloten om, in navolging van Mozes, haar leven in het teken te stellen van het bevrijden van 'haar volk'. In 1844 trouwde ze John Tubman, een vrije, zwarte man. Ze heeft toen de zogeheten 'Underground Railroad' gesticht om slaven te helpen te vluchten. Ze had alleen één van haar zussen op de hoogte hiervan gebracht, zelfs haar man wist het niet. Hoewel ze haar droom had verwezenlijkt en in vrijheid kon leven was ze toch vastbesloten om ook haar familie te bevrijden. Ze verdiende wat geld als afwashulp en vertrok een jaar later weer zuidwaarts. Ze hielp zowel twee broers als haar zus met haar twee dochters te ontsnappen. Toen ze haar man weer wilde opzoeken bleek hij opnieuw hertrouwd te zijn. Daardoor werd ze nog fanatieker en nam zich voor om nog veel meer slaven te bevrijden. In 1856 heeft ze ook haar ouders bevrijd. Ze heeft nog vele jaren goed werk verricht en overleed op 10 maart 1913 aan de gevolgen van een longontsteking. Er staat ook een opschrift bij het beeld: O let my people go. What a beautiful morning it will be. O let my people go. Zo, toch een mooi stukje historie he. Ook zie je mooie straatnamen onderweg. Nu op naar de Baptist Church voor de ARC Gospel choir te horen zingen. ARC staat voor Addicts Rehabilitation Center, de oudste drugsvrij behandeling progamma center in New York. De Gospel choir is gevormd op de behandelingen te betalen voor de mensen in hun community met giften om ze te helpen tegen de drugsverslaving. Helaas mochten we weer geen foto en films maken. Dus eerst had ik het gevoel van, dit is zo toeristisch opgezet. Maar toen ze te zingen en.... ja, daar zaten we op te wachten. Prachtig gezongen door leden van het koor die één voor één solo kwamen zingen. De pastoor was een oude man die ook soms meezong. De dirigent, die heel druk het koor zat te dirigeren (leuk om te zien) kon zelf ook prachtig zingen. Echt allemaal soulstemmen. Er waren 2 mannen in het koor die meer een soort instrument nabootsten. Want er was geen begeleiding van instrumenten dus allemaal acapella. Op het laatst zag je opeens mensen foto's maken dus de laatste minuten mocht het gelukkig wel. Er was ook een man uit het koor die zich aanbood om samen op de foto te gaan. Nou, Paula vond dat wel leuk hoor. Toen was de toer afgelopen. Weer een mooie toer om over na te praten en in je herinnering te laten. Na onze laatste avondmaal in Chinatown met weer heerlijk eten en de gratis thee die je steeds bij de 'restaurants' krijgt, maak ik een laatste foto van ons hotel. Naar binnen, laatste verslag gemaakt van deze ontzettend mooie week in New York en nu slapen en morgenochtend om 4.30 uur opstaan om met de taxi naar het vliegveld te gaan. In de nacht met de metro met de koffers, dacht het niet he. En op naar de rust en hopenlijk veel zon om een heerlijk week te relaxen en te genieten van zon, strand, eten en drinken. Tot dan.. xx